29 juni 2007

onze verbeelding is de grens...

Gisteren luisterde ik op de radio naar een interview met de zanger van Muse. Ze spraken onder andere over de specifieke klank van Muse en de geluidseffecten die ze gebruiken voor hun muziek. De reporter vroeg op een gegeven moment waar voor Muse de grens lag bij het verder uitwerken van hun eigen 'sound'.

Het was duidelijk dat de reporter een antwoord verwachtte in de stijl van 'Het moet live te brengen zijn' of 'Alles wat we uit onze instrumenten kunnen krijgen'. Ik vond het dan ook heel leuk om te horen dat de zanger van Muse heel spontaan antwoordde: "Our imagination is the limit of our sound."

"Imagination is more important than knowledge..."
Albert Einstein

Voor Muse is hun eigen verbeelding de grens van hun 'sound'. En dat klopt, want je moet ergens in durven geloven vooraleer je het waar kan maken. En je kan pas iets geloven als je het jezelf kan voorstellen. Ik ben heel blij dat de zanger van Muse verder durft de denken dan de techniek. Want onze verbeelding is een heel krachtige tool die we nog veel te weinig gebruiken. En die tot meer in staat is dan we voor mogelijk achten.

27 juni 2007

onze ijsberg smelt!


Eergisteren in de bus gekregen en onmiddellijk met veel plezier gelezen: ‘Onze ijsberg smelt!’ van John Kotter en Holger Rathgeber.

Dit boek vertelt het leuke verhaal van een kolonie pinguins die ergens in de Zuidzee op een ijsberg leven. Eén van de pinguins ontdekt dat hun ijsberg aan het smelten is en dat ze er dus niet veel langer zullen kunnen blijven wonen. Hij vertelt dit aan enkele andere pinguins en dan begint de zoektocht naar een oplossing…

John Kotter is expert in change management en schreef er al meerdere veelgelezen boeken over. Met ‘Onze ijsberg smelt!’ giet hij z’n theorieën over change management in een enorm toegankelijke en boeiende parabel in de stijl van het bekende ‘Who moved my cheese?’ (zie ook hier) Ieder van ons zal zich ongetwijfeld herkennen in één van de pinguins en de manier waarop die met verandering omgaat. Verder komen in het verhaal mooi de acht fasen van een succesvol veranderingsproces aan bod:

  1. creëer een gevoel van urgentie
  2. verzamel een leidend team
  3. ontwikkel een visie en strategie voor de verandering
  4. communiceer om draagvlak en betrokkenheid te creëren
  5. maak het voor anderen mogelijk om te handelen
  6. genereer kortetermijnsuccessen
  7. houd het tempo hoog
  8. creëer een nieuwe cultuur


Je mag niet verwachten om in ‘Onze ijsberg smelt!’ alle antwoorden of oplossingen terug te vinden, daar is het verhaaltje net niet compleet genoeg voor. Het stoorde me bijvoorbeeld dat er niet verteld wordt hoe het na de verandering verder ging met een bepaalde pinguin die vooraf enorm sceptisch was. En de kolonie pinguins slaagt er ook in om bij de verandering geen enkele pinguin achter te laten of kwijt te spelen, iets wat volgens mij in de praktijk minder realistisch is bij hele grote veranderingen.

Toch is ‘Onze ijsberg smelt!’ zeker de moeite om eens te lezen als je met veranderingsprocessen in contact komt. De metafoor is heel krachtig en zal ervoor zorgen dat je beter en bewuster met veranderingen zal kunnen omgaan!

25 juni 2007

ontspannen bij de kapper... of toch niet?


Onlangs zat ik bij de kapper en en legde ik met een zucht m’n hoofd achteruit neer op de wasbak terwijl de kapper m’n haar begon te wassen. Even zalig ontspannen terwijl er iemand door je haar ligt te friemelen… jullie kennen het ongetwijfeld. ;-)

Nog geen halve minuut later betrapte ik mezelf erop dat ik met m’n ene hand vrij hard in de andere aan het knijpen was, zonder dat ik me daarvan bewust was. Gek, want hoewel ik dus nog maar pas heel bewust ontspannen achteruit was gaan liggen, spande ik blijkbaar al snel (en onbewust ) een deel van m’n lichaam op.

Toen ik even later in de kappersstoel mocht gaan zitten en de kapper begon te knippen, nam ik mezelf voor om tijdens het knippen zo ontspannen mogelijk te blijven zitten. En hoewel ik daar dus bewust mee bezig was, merkte ik dat een halfuur ontspannen zitten enorm moeilijk was. Vanaf het moment dat ik m’n gedachten liet afdwalen of even met de kapper babbelde, bleek ik ergens wel één of meerder spieren opgespannen te hebben. Ofwel waren m’n vingers in elkaar verstrengeld, m’n schouders opgetrokken, m’n benen over elkaar geslagen ofwel m’n voeten tegen de stoel geklemd.

Heel gek, die onbewuste neiging om ergens in je lichaam een spanning op te bouwen als dat helemaal niet nodig is.

Blijkbaar is dat iets wat we bijna allemaal vaak doen. Zelfs als we slapen, zijn onze spieren lang niet altijd ontspannen. En dat terwijl gespannen spieren alleen maar nuttig zijn als we fysieke arbeid moeten verrichten. Voor velen is het onbewust en voortdurend opspannen van spieren iets waarmee ze veel energie verliezen, zonder dat te beseffen. Gespannen spieren zenden namelijk voortdurend prikkels naar onze hersenstam, waardoor onze hersenen geprikkeld worden en te actief blijven. Daardoor slapen we slecht of is er minder energie in de hersenen voorhanden om ons op ons ‘werk’ te concentreren.

Het is dus heel belangrijk om je bewust te worden van de onbewust opgebouwde spanningen in je lijf. Dan kan je daarna die spanningen weg beginnen werken. Probeer de volgende dagen eens te letten op van die onbewust opgebouwde spanningen in je lijf. Of probeer eens vijf minuten ontspannen te blijven zitten… Lukt dat?

22 juni 2007

blad-steen-schaar


Ik kwam toevallig een grappige en vernieuwende promotiestunt tegen die volgens mij ook best effectief zou kunnen zijn.

California Tortilla, een fastfood-keten in de VS daagt z'n klanten uit tot een partijtje blad-steen-schaar met de man of vrouw achter de toonbank. Als je als klant wint van de verkoper krijg je een dollar korting op je tortilla.

Dat is volgens mij niet alleen fris en vernieuwend maar zorgt er misschien ook voor dat de verkoper achter de toonbank door het spelletje meer als mens wordt aanzien. Wat de relatie klant-verkoper (en dus ook bedrijf-klant) er alleen maar op kan doen verbeteren.

't Is in ieder geval dikke fun terwijl je een tortilla koopt! :-)

20 juni 2007

speciale pluimpjes....

Er gebeurt iets grappigs met me de laatste dagen. Zondag deed ik over de middag even een wandelingetje om tot rust te komen en toen dwarrelde er plots een pluim van een vogel voor me op de grond. Omdat ik het gevoel had dat die pluim niet toevallig voor m’n voeten viel, raapte ik ze op en stak ze in m’n zak. Blij en met een pak meer energie stapte ik verder…


Sinds zondag zijn er al verschillende pluimpjes m’n pad gekruist, op de geks
te momenten en plaatsen. Zoveel dat ik het niet kan negeren. Sinds ik jaren geleden ‘De alchemist’ van Paulo Coelho las, geloof ik namelijk sterk in Tekens.

Met Tekens bedoel ik dan de ‘toevalligheden’ die het universum (of de kosmos of God of hoe je’t ook wil noemen) voorziet om je verder te helpen op je levensweg. Ik geloof dat er iets groters is dat je helpt om je dromen waar te maken en dat je de weg wijst. Als je er maar naar leert luisteren en kijken…

En dus ben ik ervan overtuigd dat ook de pluimpjes een Teken van het universum zijn. Ik weet alleen nog niet wat ze me willen vertellen. Hopelijk dwarrelen er de volgende dagen nog enkele pluimpjes over m’n levensweg en begrijp ik de boodschap die erachter zit.

En anders heb ik deze kans verspeeld en krijg ik ongetwijfeld snel een nieuw Teken… Want het universum geeft ons altijd een nieuwe kans, elke dag opnieuw!

16 juni 2007

met een goed rapport naar huis

Ziezo, met deze post beëindig ik de reeks over hoe je een goed rapport kan opbouwen en in stand houden. Ik geef jullie hieronder nog eens het overzicht:

  • voelen, denken of doen Over de index computations, oftewel het verschil tussen gedrag, gevoelens en gedachten.
Bedankt voor al jullie inspirerende vragen en opmerkingen tijdens deze reeks! Veel plezier ermee en vergeet vanaf nu nooit meer dat een goed rapport niet alleen op school belangrijk is! :-)

wandel eerst een eindje mee

Wat doe je als je iemand op een andere manier wil doen denken tijdens een gesprek? Als je iemand de zaak eens op een andere manier wilt laten bekijken zonder het rapport dat je hebt opgebouwd te verliezen?

Wandel eerst een eindje met de ander mee, en vraag hem dan of hij samen met jou van richting wil veranderen.

Pace-overlap-lead, heet dit in NLP termen. En het komt erop neer dat je eerst het taal- en woordgebruik van de ander spiegelt om daarna van daaruit naar een andere richting te gaan.

Een concreet voorbeeld: stel dat je collega over zijn toeren in jouw bureau binnenvalt want er is blijkbaar iets gebeurd. Hij vertelt honderduit en in detail over wat er gebeurde, wie wat zei, wat de andere toen deed, etc… en beschrijft alleen het gedrag en niet wat dat voor hem allemaal betekent Je komt uit zijn woorden niet te weten hoe hij zich voelt over de situatie. Dus je onderbreekt hem en zegt: “Ja, maar, hoe voel jij je daarbij?”

De kans bestaat dat je collega hierdoor het idee krijgt dat je het gesprek helemaal omgooit, omdat hij zo hard in die gedrag-modus zit en zich daar niet van bewust is. Daardoor zou hij het idee kunnen krijgen dat jij niet echt luisterde naar hem en niet geinteresseerd bent, wat natuurlijk net wel zo is.

Dit kan je vermijden door eerst even mee te gaan in zijn taalgebruik (pace het gedrag) en dan de overgang te maken naar het nieuwe taalgebruik (overlap en lead naar gevoel). Je zou iets kunnen vragen als: “En toen Pascal op je riep en Mariette de deur dichtsloeg, welk gevoel kreeg je toen?”

Door eerst de woorden van de ander te herhalen, bevestig je dat je hem begrepen hebt. Daardoor zal hij ook sneller openstaan voor het tweede deel van je vraag, namelijk jouw uitnodiging om over z’n gevoelens bij de situatie te praten.

Het lijkt een klein verschil, maar in de praktijk kan het ervoor zorgen dat je heel makkelijk de richting van een gesprek verandert zonder dat je je contact met de ander verliest. Je kan het onder andere gebruiken om iemand van visuele naar auditieve taal te brengen, om te weten te komen wat iemand denkt, voelt of doet in een bepaalde situatie, om iemand ook het standpunt van de andere te doen inzien, etc…

Wandel dus eerst een eindje mee en verander daarna samen van richting!

12 juni 2007

Waarom voelen we ons schuldig?

Nog niet zo lang geleden schreef ik dat je schuldig voelen je geen meter verder helpt. Frank, één van m’n trouwe lezers, zorgde er met deze schrandere reactie voor dat ik toch nog eens wat dieper nadacht over wat de functie van schuld is in ons leven.

Wat is schuld eigenlijk?
Schuld is een gevoel dat altijd na de feiten komt. Pas nadat er iets gebeurde, krijgen we meer informatie, een beter overzicht of een objectievere kijk over wat er precies gebeurde en veroordelen we onze eigen, eerder gemaakte beslissingen. We vergeten dat we op elk moment de juiste beslissing maken. We weten als het ware wat we hadden ‘moeten’ doen.

En die ‘moeten’ is daarbij heel belangrijk, want heel vaak is een schuldgevoel iets wat we ons door de buitenwereld laten aanpraten. Je ‘moet’ bijvoorbeeld elke dag netjes en op tijd het eten klaar hebben staan om een goeie huismoeder te zijn. Wie zegt dat? Ben je een slechte huismoeder als het eten eens wat later op tafel staat of manlief zelf z’n potje moet koken?

Schuld hoeft echter niet altijd van buitenaf te komen. Het kan ook vanuit jezelf ontstaan als het gaat om het niet opnemen van je eigen, intrinsieke verantwoordelijkheden.

Waar dient schuld voor?
Schuld zorgt ervoor dat we het gevoel krijgen ‘erbij te horen’. Je over iets schuldig blijven voelen, betekent eigenlijk dat je jezelf afwijst. En we wijzen vaak liever onszelf af dan het risico te lopen door andere afgewezen te worden. En daarom is schuld zo’n handig en makkelijk iets! ;-)

Maar wat we dan vergeten, is dat schuld ons afhoudt van het opnemen van onze verantwoordelijkheden. Het zorgt ervoor dat we niet opkomen voor wie we écht zijn en dat we ‘vergeten’ te leren uit de situatie waarover we ons schuldig voelen. De kunst is dus om schuld zo snel mogelijk om te zetten in een leeproces, waardoor we onze eigen lessen trekken uit een situatie en daardoor een sterkere persoon worden.

En dus had Frank groot gelijk toen hij me erop wees dat m’n schuldgevoel me tot bepaalde acties had aangezet. Vanuit dat schuldgevoel bood ik m’n excuses aan en trok ik m’n lessen uit de situatie waardoor ik daarna de schuld los kon laten. Me daarna nog blijven schuldig voelen, zou me geen meter verder geholpen hebben.

De kunst is dus om schuld zo snel mogelijk in een leerproces om te zetten en je daarna niet langer schuldig te voelen. Bedankt om me dat nog eens te doen inzien, Frank!

08 juni 2007

voelen, denken of doen?

Wat doe jij het liefst? Praten over wat je denkt, over wat je voelt of over wat je doet?

"Wat een gekke vraag," zul je misschien denken. Maar blijkbaar hebben we vaak een voorkeur voor of één van deze drie. En zullen onze gedachten, onze gevoelens ofwel onze handelingen vaker aan bod komen terwijl we praten.

Dit is op zich niet slecht en het ene is niet beter dan het andere. Alleen is het goed om je hiervan bewust te worden en dit op te merken bij jezelf en bij degenen waarmee je praat. Gewoon door er bewust op te letten, zal je al snel merken of er tijdens een gesprek meestal gesproken wordt over de dingen die men doet (het gedrag), hoe men zich ergens bij voelt (gevoelens) of wat men bij en over de dingen denkt (gedachten).

Net zoals lichaamshouding is dit aspect iets dat een invloed heeft op je rapport. Door de voorkeur van degene met wie je praat te spiegelen, zal je vaak een beter begrip en contact bereiken. Je kan je voorstellen dat het minder goed 'klikt' als de ander bijvoorbeeld alleen maar over z'n gevoelens praat en jij alleen maar over wat je doet. Pas je communicatie dus aan aan de andere en je rapport zal verbeteren.

07 juni 2007

mensen of resultaten?

"Mission first, people always."

Om één of andere reden kwam ik de laatste weken enkele keren in interessante gesprekken terecht rond de vraag wat het belangrijkste is in (project)management: de resultaten of de mensen?


Om wat verder op dit onderwerp in te gaan en de verschillende visies en argumenten hierover te leren kennen, stelde ik de vraag op LinkedIn. Ik kreeg al snel verschillende antwoorden van over de hele wereld. En omdat het zo'n interessante discussie is geworden, wilde ik ze jullie niet onthouden… kijk hier voor mijn vraag en alle antwoorden.

Ik geef jullie alvast enkele (uit de context gerukte) citaten mee vanuit de verschillende antwoorden:

"The main motivation for an employee is not a financial one because it's a short term motivation. We have to think more long term."

"…money is simply a metric of financial performance. You do not manage metrics, you monitor them."

Wie mij een beetje kent, weet dat ik zelf graag de mens eerst laat komen en van daaruit naar resultaten toe werk. Ik geloof er sterk in dat het gelukkige, gemotiveerde mensen zijn die voor goeie resultaten zorgen en niet omgekeerd. Ik was dan ook heel blij te merken dat 10 van de 11 antwoorden me steunen in die mening. Natuurlijk is dit niet helemaal representatief, want vaak zijn de mensen die op sociale media als LinkedIn actief zijn net diegenen die het menselijk aspect van business belangrijk en interessant vinden. Maar toch… ;-)

Hoe denk jij erover? Eerst resultaten? Of eerst de mensen?

03 juni 2007

de kracht van het matchen

Een leuke en onschuldige oefening om de kracht van het matchen aan te tonen is de volgende. Het werkt het best op een drukke plek zoals een station of luchthaven waar veel mensen staan, zitten en rondlopen. Kies iemand uit die je niet kent en die (in een uitgesproken houding) niet vlakbij jou staat of zit. Ga op exact dezelfde manier staan of zitten en spiegel zoveel mogelijk de houding en bewegingen van die ander. Hou tegelijkertijd stiekem in de gaten wat er gebeurt…


In veel gevallen zal die ander onbewust ‘iets voelen’ en in jouw richting beginnen rondkijken, zonder te weten wat hij of zij zoekt. En dat komt dan doordat het spiegelen een soort ‘band’ schept. Verander onopvallend terug van houding of loop verder zodra de ander in jouw richting begint te kijken zodat je de ‘band’ terug verbreekt.

01 juni 2007

spiegeltje spiegeltje aan de wand...

Lijkt het alsof deze twee pratende mensen een goed rapport hebben? En waarom wel of niet?

Waar ik het vandaag over hebben wil, is de manier waarop mensen vaak onbewust elkaars gedrag spiegelen. En dat dat voor een beter rapport zorgt. Binnen de NLP wordt dit spiegelen vaak 'matchen' genoemd.

Om een beter rapport op te bouwen met iemand, helpt het vaak om heel subtiel één of meer van de volgende aspecten te matchen:
  • lichaamshouding
  • ademhaling (tempo)
  • stemgebruik
  • woordkeuze
Als je met iemand een gesprek begint, let er dan eens op hoe hij of zij staat of zit. En neem dan zo onopvallend mogelijk ongeveer dezelfde houding aan. Hou daarna de ander goed in de gaten om te kijken hoe hij reageert. In veel gevallen zal een gelijke houding het contact versterken. Zorg er wel voor dat jouw lichaamshouding natuurlijk en oprecht blijft overkomen en dat het veranderen van houding de ander niet opvalt. Als de ander bijvoorbeeld in kleermakerszit zit of voortdurend nerveus van houding verandert, kan je dat niet altijd spiegelen.

Waar je ook op moet letten, is of de andere persoon wel een 'matcher' is. Want sommige mensen houden (onbewust) helemaal niet van spiegelen en zullen zich, zonder dat ze weten waarom, ongemakkelijk voelen als iemand hen spiegelt. Zulke mensen zullen meestal ook direct van houding veranderen als jij hun houding spiegelt. Als je dit merkt, is het net een kwestie van niet dezelfde houding aan te nemen als de ander om jullie rapport te onderhouden.

Hetzelfde principe geldt voor gebaren, stemgebruik en woordgebruik. Vooral het matchen van iemands woordgebruik is iets heel krachtigs, waarover ik al eerder schreef. Met iemands stemgebruik spiegelen bedoel ik het overnemen van iemands spreek-tempo, intonatie, dialect, volume etc. Dit is iets wat we onbewust en automatisch doen als we lang genoeg met iemand praten. Wel een beetje oppassen met bewust iemands stemgebruik spiegelen, want dit komt al snel heel onnatuurlijk over en dan verlies je je rapport.

Met het spiegelen van iemands ademhaling, moet je nog harder oppassen. Want 'samen' ademen kan al snel voor een te sterke energetische band zorgen waardoor je in de emotie van de ander kan getrokken worden. Dus zeker niet zomaar het ademen beginnen matchen in een emotioneel gesprek. Integendeel, door net op een ander ritme te gaan ademen als de andere, kan je er tijdens een zwaar of heel persoonlijk gesprek voor zorgen dat je de nodige afstand bewaart.

Probeer het spiegelen van lichaamshouding eens voorzichtig in enkele minder belangrijke gesprekken. Merk je daardoor een verschil in het contact? Wat gebeurt er met de ander en met het gesprek in het algemeen?