éénrichtingsverkeer of niet?
Toen ik daarnet in de trein naar huis zat, schalde zoals elke dag de stem van de conducteur door de luidsprekers om het volgende station aan te kondigen. Toen het jongetje op de bank voor mij (ik schat hem 5 of 6 jaar) dat hoorde, stond hij spontaan recht. Hij liep tot bij de luidspreker en begon door de luidspreker met de conducteur te babbelen. Hij vroeg aan de conducteur dingen als: "Hoe is het met jou, conducteur?" en "Welk is het volgende station?" Jammer genoeg kon de luidspreker hem niet van antwoorden voorzien.
Het was niet alleen een vertederende en grappige situatie, maar ook een leerrijke. Want zo'n jong kind accepteert niet zomaar éénrichtingsverkeer en stelt zonder blikken of blozen de vragen die het wil stellen. En daar kunnen wij volwassenen iets van leren.
Hoe vaak gaan wij niet onterecht uit van éénrichtingsverkeer als we communiceren? Bijvoorbeeld in relaties tussen onszelf als werknemer en het management? Zijn we wel zeker dat onze baas of het management écht geen boodschap heeft aan onze vragen of opmerkingen? Of slikken we die telkens weer in simpelweg omdat dat zo 'hoort'?
Het was niet alleen een vertederende en grappige situatie, maar ook een leerrijke. Want zo'n jong kind accepteert niet zomaar éénrichtingsverkeer en stelt zonder blikken of blozen de vragen die het wil stellen. En daar kunnen wij volwassenen iets van leren.
Hoe vaak gaan wij niet onterecht uit van éénrichtingsverkeer als we communiceren? Bijvoorbeeld in relaties tussen onszelf als werknemer en het management? Zijn we wel zeker dat onze baas of het management écht geen boodschap heeft aan onze vragen of opmerkingen? Of slikken we die telkens weer in simpelweg omdat dat zo 'hoort'?
1 opmerking:
Nagel op de kop Jeffie. Heerlijk uit het leven gegrepen. Ideaal om je dag mee te beginnen.
Bloggen is ook geen eenrichtingsverkeer. Meestal heeft de blogauteur een boodschap te verkondigen. Maar leert deze nog het meeste bij van de commentaren die deze terugkrijgt.
De gloetjes
Een reactie posten