wat een presentatie je kan leren...

Gisterenavond voelde ik me niet goed omdat ik op een bedrijfspresentatie niet altijd even constructief was gebleven in m’n vragen en opmerkingen over aspecten waar ik het niet helemaal eens mee was. En dat op de verjaardag van de Boeddha, die mededogen net als één van de belangrijste waarden naar voren schuift.

Maar gedane zaken nemen geen keer, en ik kan er dus maar beter vandaag m’n lessen uit trekken om het in de toekomst constructiever aan te pakken. Dit is wat ik voor de zoveelste keer leerde gisterenavond:

Luister naar je eigen lichaam, want het geeft je duidelijke signalen. Ik was me tijdens de presentatie bewust van een bepaald onaangenaam gevoel in m’n lijf en een verandering in m’n ademhaling. Achteraf bekeken waren dat signalen die ik ken en die me wilden zeggen dat ik me ‘op gevaarlijk terrein’ begaf… En ik had ze dus niet zomaar mogen negeren.

Je denkt en reageert vanuit je eigen model van de wereld. Hoewel dit één van de uitgangspunten van NLP is, was ik dat gisteren weer even ‘vergeten’. In mijn eigen model van de wereld zitten blijkbaar nog enkele onverwerkte emoties rond het onderwerp van de presentatie, waardoor ik tijdens de presentatie van daaruit reageerde zonder me daarvan bewust te zijn. Ik identificeerde me dus te hard met wat er gezegd werd en bleef daardoor niet objectief genoeg naar de groep toe.

Ieder heeft z’n eigen model van de wereld. Daarnaast ging ik er onterecht vanuit dat als de formuleringen van de presentator voor mij niet duidelijk waren dat dat dan wel voor iedereen zo zou zijn. En dat ik dat dan voor de groep en de anderen moest uitklaren… Wat niet zo was.

Je kan anderen niet veranderen. Verwacht niet dat iemand anders verandert omdat jij dat wil of nodig hebt. Je kan alleen jezelf en je eigen houding veranderen. Hoeft verder geen commentaar, vermoed ik… ;-)

Schuld brengt je geen meter verder. Achteraf was ik kwaad op mezelf over de manier waarop ik m’n vragen stelde en voelde ik me schuldig naar de presentator toe. Ik besefte gelukkig al vlug dat dat me niet verder helpt. Dus heb ik er voor mezelf deze lessen uit getrokken, me geëxcuseerd bij de presentator en daarna al de rest ‘losgelaten’ en mezelf vergeven. Door je schuldig te (blijven) voelen, help je niemand verder, ook jezelf niet.

Heb jij ook van die dingen waar je regelmatig weer eens tegenaan loopt en die je moeilijk lijkt te leren? Wat kan je doen om daar verandering in te brengen?