jezelf zijn of een zinvol bestaan leiden?

Onlangs kreeg ik in een gesprek over waarden en overtuigingen van iemand een heel interessante vraag:

Maakt voor jou jezelf zijn deel uit van een zinvol bestaan of is het net andersom en maakt een zinvol bestaan deel uit van 'jezelf zijn'?

Ik wil als eerste opmerken dat de formulering van deze vraag heel bewust gekozen was. We kwamen er door ons gesprek achter dat zowel 'mezelf zijn' als 'een zinvol bestaan leiden' voor mij heel belangrijke waarden zijn in het leven. En dat het ook die exacte formuleringen ervan zijn die bij mij het bijhorende gevoel oproepen. Woorden als 'vervulling', 'eenheid' en 'bij mezelf zijn' zouden voor anderen misschien de perfecte omschrijvingen kunnen zijn voor dezelfde waarden in hun leven, maar bij mij 'kloppen' die formuleringen niet. Ieder van ons heeft z'n eigen formulering van z'n eigen waarden en dat is iets belangrijks om te beseffen.

Maar soit, voor mij was de bovenstaande dus een heel interessante vraag. Zeker omdat ik onmiddellijk voelde dat voor mij een zinvol bestaan leiden deel uitmaakt van mezelf zijn. En dat mezelf zijn voor mij dus 'groter' en belangrijker is in m'n leven dan een zinvol bestaan leiden. Ik kan niet mezelf zijn zonder een zinvol bestaan te leiden, en mezelf zijn omvat voor mij nog meer dan een zinvol bestaan leiden. Grappig en leuk om zulke belangrijke dingen door zo'n simpele vraag te kunnen ontdekken, vind je niet?

Wat is voor jou de perfecte formulering van bovenstaande vraag? Hoe zou jij 'jezelf zijn' in je eigen woorden zeggen, zodat je er echt iets bij 'voelt'? En is er iets dat voor jou nog belangrijker is dan dat?