submodaliteiten aan het werk
Ik heb vandaag nog eens beseft én gevoeld hoeveel effect submodaliteiten kunnen hebben op emoties. Submodaliteiten zijn de fijnere nuances van de modaliteiten zien, horen, voelen, ruiken en proeven. Zij bepalen de kwaliteit van je waarneming. Zo kan je de submodaliteiten van een gevoel onderzoeken en gedetailleerd en concreet beschrijven hoe je dat gevoel (fysiek) waarneemt.
In een oefening die we vandaag deden in de les NLP, werkten we rond een negatief gevoel van mij. Ik koos een soort onrust die ik in bepaalde situaties ervaar en die me onzeker maakt. Vooral in situaties waar er veel dingen op me afkomen en ik het overzicht verlies gebeurt me dat. Het was het doel van de oefening om allerlei aspecten van dat gevoel te onderzoeken om te ontdekken welke verandering de emotie mee zou veranderen. Zo kan je bijvoorbeeld een gevoel veranderen door de situatie in de toekomst of het verleden te zien in plaats van in het nu, of door het tempo van de ervaring te veranderen, enzovoort.
In mijn geval waren de submodaliteiten van de emotie de bepalende sleutel. Mijn begeleider (programmeur in NLP termen) vroeg me de submodaliteiten van mijn gevoel te beschrijven. Mijn onzekerheid (de emotie zelf, niet de situatie) voelde voor mij in mijn binnenste aan als een hele hoop lichtjes die kris kras rond me heen zwermen en die ik niet uit elkaar kan houden of in bedwang kan krijgen. Mijn programmeur vroeg me toen om me eens voor te stellen hoe het zou zijn als ik dat bewegend beeld tot stilstand zou brengen en zou omvormen tot een statisch beeld. Ik stelde me voor dat al die lichtjes stopten met rond te schieten en elk in een virtueel vakje vlak voor mij gingen zitten. Zo kon ik al die vakjes met hun lichtje stilstaand en overzichtelijk voor mij zien staan. Er mochten zelfs nog nieuwe vakjes bijkomen. En dat veroorzaakte een directe en effectieve verandering die me onmiddellijk rust bracht en de onzekerheid deed verdwijnen. Aan de concrete situatie waarvan ik begonnen was, was niets veranderd. Maar omdat mijn waarneming van het gevoel daarbij niet meer zo ronddwarrelde maar netjes in vakjes voor me stond, veranderde ook het gevoel zelf en kon ik rustig en zelfverzekerd bij de situatie blijven. Waauw!
Ik veranderde in gedachten diezelfde emotie (eigenlijk de waarneming van de emotie) in verschillende contexten en merkte overal de zelfde positieve verandering. Ik kijk uit naar de eerstvolgende keer dat ik me opnieuw zo onrustig en onzeker zal voelen om te controleren dat het veranderen van de waarneming ook in ‘real life‘ de emotie in positieve zin verandert.
Hebben jullie ooit al eens bij een gevoel stilgestaan en gemerkt hoe je dat gevoel écht waarneemt? Zit er een spanning in je lichaam, en waar dan? En hoe kan je die zo precies en concreet mogelijk beschrijven? Je bewust worden van deze submodaliteiten zal je helpen je eigen gevoelens beter te leren kennen en er ook sneller en beter op in te spelen. Veel plezier ermee!
In een oefening die we vandaag deden in de les NLP, werkten we rond een negatief gevoel van mij. Ik koos een soort onrust die ik in bepaalde situaties ervaar en die me onzeker maakt. Vooral in situaties waar er veel dingen op me afkomen en ik het overzicht verlies gebeurt me dat. Het was het doel van de oefening om allerlei aspecten van dat gevoel te onderzoeken om te ontdekken welke verandering de emotie mee zou veranderen. Zo kan je bijvoorbeeld een gevoel veranderen door de situatie in de toekomst of het verleden te zien in plaats van in het nu, of door het tempo van de ervaring te veranderen, enzovoort.
In mijn geval waren de submodaliteiten van de emotie de bepalende sleutel. Mijn begeleider (programmeur in NLP termen) vroeg me de submodaliteiten van mijn gevoel te beschrijven. Mijn onzekerheid (de emotie zelf, niet de situatie) voelde voor mij in mijn binnenste aan als een hele hoop lichtjes die kris kras rond me heen zwermen en die ik niet uit elkaar kan houden of in bedwang kan krijgen. Mijn programmeur vroeg me toen om me eens voor te stellen hoe het zou zijn als ik dat bewegend beeld tot stilstand zou brengen en zou omvormen tot een statisch beeld. Ik stelde me voor dat al die lichtjes stopten met rond te schieten en elk in een virtueel vakje vlak voor mij gingen zitten. Zo kon ik al die vakjes met hun lichtje stilstaand en overzichtelijk voor mij zien staan. Er mochten zelfs nog nieuwe vakjes bijkomen. En dat veroorzaakte een directe en effectieve verandering die me onmiddellijk rust bracht en de onzekerheid deed verdwijnen. Aan de concrete situatie waarvan ik begonnen was, was niets veranderd. Maar omdat mijn waarneming van het gevoel daarbij niet meer zo ronddwarrelde maar netjes in vakjes voor me stond, veranderde ook het gevoel zelf en kon ik rustig en zelfverzekerd bij de situatie blijven. Waauw!
Ik veranderde in gedachten diezelfde emotie (eigenlijk de waarneming van de emotie) in verschillende contexten en merkte overal de zelfde positieve verandering. Ik kijk uit naar de eerstvolgende keer dat ik me opnieuw zo onrustig en onzeker zal voelen om te controleren dat het veranderen van de waarneming ook in ‘real life‘ de emotie in positieve zin verandert.
Hebben jullie ooit al eens bij een gevoel stilgestaan en gemerkt hoe je dat gevoel écht waarneemt? Zit er een spanning in je lichaam, en waar dan? En hoe kan je die zo precies en concreet mogelijk beschrijven? Je bewust worden van deze submodaliteiten zal je helpen je eigen gevoelens beter te leren kennen en er ook sneller en beter op in te spelen. Veel plezier ermee!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten