don't shoot the messenger

Vandaag is er weer een blok van drie dagen NLP lessen gestart, joepie! We hadden het over emoties en leerden dat emoties een kinesthetische meta-commentaar op onze ervaring zijn.

Deze moeilijke woorden betekenen dat onze emoties onze eigen, persoonlijke reacties zijn op ervaringen. En eigenlijk zelfs niet op de objectieve ervaring, maar op de manier waarop wij die ervaring waarnemen. Want de manier waarop we naar een bepaalde situatie kijken, bepaalt mee de emotie die erop volgt. Voor de ene zal de treinrit naar het werk tijdverspilling zijn en geeft de rit hem elke dag een heel onrustig gevoel omdat hij op de trein niet kan doen wat hij wil. En voor de ander betekent diezelfde treinreis elke dag een uurtje voor zichzelf om naar zijn favoriete muziek te luisteren en komt hij met een heel rustig gevoel thuis.

Als we erkennen dat we zelf (en dus niet de omgeving) de oorzaak zijn van onze emoties kunnen we ze beginnen interpreteren en zo onze reactie op bepaalde dingen veranderen. Zo verruimen we ons bewustzijn en creëren we meer keuzemogelijkheden. We kunnen er dan (na wat oefenen) voor kiezen om bijvoorbeeld niet boos te worden in bepaalde situaties maar de zaak op een meer constructieve manier aan te pakken.

Dit wil echter niet zeggen dat je nooit meer boos mag worden. Elke emotie heeft een positieve intentie en kan in bepaalde situaties heel nuttig en effectief zijn. Soms is het nodig om boos of verdrietig te zijn. Maar soms werken bepaalde emoties beperkend en zou het beter zijn om over meer keuzes te beschikken dan enkel die ene hevige emotie. En dat kunnen we dus leren...

Dat er achter elke emotie een positieve intentie zit, betekent ook dat emoties eigenlijk signalen zijn die ons iets willen zeggen over onszelf. Elke emotie bevat nuttige informatie over hoe ons model van de wereld onze waarneming beïnvloedde. Zo kan een schuldgevoel bijvoorbeeld betekenen dat je bepaalde van je eigen waarden of normen hebt overschreden, misschien zelfs zonder je ervan bewust te zijn.

Dat de boodschap achter emoties ons heel veel kan leren, illustreerde Ann (onze trainster van vandaag) met het volgende verhaal:

"Er was eens een koning die enorm veel van zijn dochter hield. En zijn dochter hield ook heel veel van hem. Maar ook kleine prinsesjes worden groot en op een dag werd de prinses verliefd op de knappe prins van het naburige koninkrijk. Nu was het zo dat deze twee koninkrijken al heel lang in oorlog leefden en de twee koningen beschouwden elkaar dan ook als aartsvijanden. Dus hielden de prins en prinses in het begin hun liefde verborgen.

Een tijdje later verscheen er plots een boodschapper aan de troon van de koning. Hij schraapte zijn keel, haalde zijn rol perkament boven en las zijn boodschap voor. De boodschapper bracht de koning het nieuws dat zijn dochter zich zou verloven met de prins van het buurland.

Toen de koning dit hoorde, werd hij razend kwaad. Hij was zo woedend dat hij de boodschapper ter plekke liet vermoorden.

Toen de boodschapper dood op de grond neerviel en de koning dichterbij kwam, ontdekte de koning dat de dode boodschapper zijn bloedeigen dochter was. De prinses had zichzelf namelijk als boodschapper verkleed om zo haar vader voorzichtig het nieuws van haar verloving te brengen."